Πάντα είχα ένα φόβο ενδόμυχα για το πότε θα έρθει η στιγμή που ο Νικόλας θα αρχίσει να έχει διάφορες απορίες, τις οποίες προφανώς εγώ ως μαμά του θα πρέπει -υποτίθεται- να λύνω. Και όταν λέω "απορίες" δεν εννοώ για το πώς έρχονται τα παιδιά στη ζωή (αυτό είναι piece of cake), εννοώ ερωτήματα, τα οποία σε φέρνουν αντιμέτωπο με την πλήρη άγνοιά σου. Ερωτήματα που δεν έχεις σκεφτεί εσύ ο ίδιος ποτέ, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το τί έκανες τόσα χρόνια στη ζωή σου...

Γι' αυτό λοιπόν μιλάω για φόβο. Φόβος, ο οποίος προέρχεται από το γεγονός ότι δεν είμαι ο φωτεινός παντογνώστης, ούτε καν ο σκοτεινός παντογνώστης...για την ακρίβεια, δεν είμαι παντογνώστης. Καθόλου. Και κυρίως δεν είμαι ξερόλας. Όταν δε γνωρίζω κάτι, το λέω και προσπαθώ να το μάθω. Γνωρίζω ότι είναι πολλά τελικά αυτά που δε γνωρίζω, αλλά από την άλλη δε θέλω να φαίνομαι ανίδεη στα μάτια του παιδιού μου, γι'αυτό και προσπαθώ να ψάχνω τα βαθύτερα αίτια της ερώτησης που μου θέτει κάθε φορά και να μην αρκούμαι σε ένα ξερό "δεν ξέρω" ή ακόμα χειρότερα σε ένα ψέμα μόνο και μόνο για να απαντήσω κάτι, οτιδήποτε.

Συν τοις άλλοις, αυτή η ανασφάλειά μου διογκώνεται κάθε φορά που σκέφτομαι ότι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου ήξεραν -και κατά έναν περίεργο τρόπο εξακολουθούν να ξέρουν και να μπορούν- τα πάντα και έχουν τη δυνατότητα/ικανότητα να απαντούν σε κάθε μου "κουλή" ερώτηση και κυρίως επερώτηση, είτε πρακτικής, είτε φιλοσοφικής φύσεως.

Να λοιπόν που έχουμε φτάσει σ'αυτή την ηλικία, όπου όλα του φαίνονται περίεργα, όπου έχει άποψη για ΟΛΑ και όπου θέλει να εξηγεί τα πάντα. Τις προάλλες -εκεί που είχαμε χαλαρώσει- και είχε μπεί σε διαδικασία ύπνου,δέχθηκα το εξής ερώτημα: "Πονάει να είσαι μεγάλος, μαμά?"
Ντιν-ντον!! Χτυπούν καμπάνες γύρω μου... Τί λέει το παιδί μου και τί να εννοεί άραγε? Και τί να του απαντήσω εγώ η ανυποψίαστη μητέρα? Τα'χασα πραγματικά.

Ήθελα να του πω ότι αυτή η ερώτηση σηκώνει μεγάλη συζήτηση, ξέρεις..δίπλα στο τζάκι, με κρασί και με διάθεση για φιλοσοφικές αναζητήσεις-συζητήσεις. Δεν θα καταλάβαινε όμως.

Μετά σκέφτηκα να του πω, ότι "ναι, πονάει"...και πιο πολύ πονάνε οι λογαριασμοί, πονάει ο μισθός που δε φτάνει ούτε για ζήτω, πονάει που δεν υπάρχουν δουλειές...Mπα, τότε είναι που δεν θα καταλάβαινε.

Ίσως αν του έλεγα ότι πονάει να είσαι μεγάλος και πολύ περισσότερο οι διαπροσωπικές σχέσεις, βλέπε έρωτας και αγάπη; Λέτε αυτό να το καταλάβαινες Χλωμούλι!

Γι'αυτό λοιπόν αρκέστηκα στο να του απαντήσω ότι δεν πονάει καθόλου να είσαι μεγάλος, αντιθέτως είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να σου συμβεί (ψέμα)...γι'αυτό λοιπόν "και εσύ πρέπει να κοιμάσαι αρκετά, να τρώς υγιεινά, να μεγαλώσεις σωστά και να γίνεις και εσύ μεγάλος"... που είναι ο καημός και ο στόχος των παιδιών...όχι επειδή το θέλουν εκείνα, αλλά επειδή εμείς τους έχουμε κάνει να το θέλουν, σαν να μην ξέρουμε τί τα περιμένει.

Αφήστε τα παιδιά σας να απολαύσουν την παιδικότητά τους και απολαύστε την και εσείς μαζί τους. Τα ανέμελα αυτά χρόνια τους δεν θα επιστρέψουν ποτέ και μεταξύ μας, είναι τα καλύτερα της ζωής μας...όπως επίσης εμείς τουλάχιστον -μεταξύ μας πάντα- γνωρίζουμε ότι καμιά φορά "πονάει να είσαι μεγάλος".

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου, 
Μαρία Φραγκάκη 

Aν μοιράζεστε σκέψεις, είναι καλύτερα! 

Περιμένω τα μηνύματά σας στο e-mail μου: maria.fragaki@mother.gr 
Twitter: @FragakiMaria

Like(!) τη σελίδα μας στο Facebook: mothergr
Ακολουθήστε μας στο twitter: @mothergr